Kaç kişiyi sevebilirsiniz? Kalbinizde kaç tane yer var hiç düşündünüz mü?

Doğduk, gözleri sevgiyle bakan bir kadına sarıldık. Onsuz olamıyorduk, tüm ihtiyaçlarımızın giderilmesi ona bağlıydı. Hele de bize, sol göğsünden süt verirken ve bir yandan biz onu emerken kalbinin atışlarını dinlerken, nasıl da sakinleşirdik. Ne de olsa dokuz ay boyunca duyduğumuz sesti bu, en alışkın olduğumuz ses. Düşünün hala daha birilerini sakinleştirmek için gayriihtiyarî onun sırtını tıpışlamaz mıyız? Ya da birisi bizim arkamızı tıpışladığında rahatlamaz mıyız?

Sonra başkaları girdi hayatımıza; babamız, aile büyüklerimiz, komşularımız… Onları sevdik, güven duyduk, onların yanında rahat ettik. Okula gittik, arkadaşlarımızı öğretmenimizi sevdik. Daha da büyüdük şu kızı/bu oğlanı sevdik.

Vatanımızı, dinimizi, tuttuğumuz takımı, gittiğimiz okulları… sevdik. Evimizi, sokağımızı, arabamızı, düğünde giydiklerimizi, verilen hediyeleri, balkondaki saksıyı, kedimizi, köpeğimizi…

Hatıralarımızı sevdik, bizi biz yapan deneyimlerimizi…

Sevmek duygusuna, aidiyet karışmasa sevme ihtiyacımız bu kadar sürekli olabilir mi? İçimizde koca bir okyanus var. Masmavi, derin ve engin. Ne kadar çok kişiyi, eşyayı, duygu ve düşünceyi barındırıyor, ne kadar engin…

Sevginin rahatlatıcı, tedavi edici gücünü reddediyoruz kimi zaman. Kaybetme korkusu sevmenin olgunlaştırıcı, dinginleştirici gücünün önüne geçebiliyor. Bizim sevgimize karşılık vermediğini düşündüğümüz, bizi hayal kırıklığına uğratan varlıkları hayatımızdan çıkarmak yerine onlardan nefret etmeyi seçebiliyoruz.

Nefret, bizim kendimizi geliştirmemiz için harcamamız gereken enerjiden çalıyor. Doğru kararlar vermemizi engelliyor ve içimizdeki koskocaman mavi okyanusumuzu farkına varmıyoruz, derinliklerini keşfedemiyoruz. Girişimcilik ruhumuzu yaralıyor nefret, bir daha acı çekme olasılığı sevmenin rahatlatıcı dinginleştirici tadına varmamızın önünde engel oluyor.

Affedin! Evet evet affedin. Affetmek, onu hoşgörmek değil ki. Kendimizi ondan özgür bırakmak, onunla olan bağlarımızı tümden koparmak, içimizdeki mavi okyanusu keşfetmek için yelkenlerimizi yeniden serin temiz ferah rüzgârlarla doldurmak demek.

Affedin ve küllerinizden yeniden doğun…