Deney merakı yüzünden daima ortalığı karıştıran Thomas Alva Edison sınıfın en arkasına oturtulmuştu. Onun hakkında verilen karar şuydu: "Bu çocuğun zekâsı yetersiz."

Küçük Edison, ay'ın niçin yuvarlak olduğunu, niçin insanların da kuşlar gibi kanatlı olmadığını sorduğunda "akıllı büyükler" çileden çıkıyordu.

Henüz okula başlamadığı günlerden birinde bir ilaç keşfedip bunu dadısına içirmek ve onu da kuş gibi uçurmak peşine düşmüştü. Evdeki bütün ilaçları karıştırıp, içmesi için dadısına yalvardı. Dadı bu mucize ilaçtan (!) ancak bir kaşık içti ve yine de hastalandı. Edison buluşunda ısrarlıydı: "Hepsini içseydi uçabilirdi"

Edison gibi "yetersiz zekâlı" hatta "aptal" bir çocuğun okulda büyük problemlerle karşılaşması çok tabii idi. Nihayet beklenen oldu ve okul yönetimi annesini çağırıp fikrini açıkladı.

“Bu çocuğu okulda daha fazla tutmanın mânâsı yok.”

Bu sözleri Edison da duymuştu. Annesinin kollarına atılıp hüngür hüngür ağladı. Şöyle anlatıyor Edison:

“İyi bir annenin ne demek olduğunu o zaman anladım. Annem ‘Benim oğlum öğretmeninden daha zekîdir, onu anlamıyorlar. Onu ben yetiştireceğim!’ diyerek beni savundu. Ben de hayatım boyunca annemin, hakkındaki bu inanışına lâyık olmaya çalıştım.

Dilimizde güzel bir deyiş vardır: "Bir adama kırk gün deli derseniz deli olur."

Eğer annesi onu samimiyetle savunmasaydı belki Edison da "Aptal zararlı" bir çocuk olduğuna inanıp sonraki yılların önemli kâşifi ve mûcidi olamayacaktı.

Annesi, Edison'un kendisi ile ilgili "Meraklı, zeki, kabına sığmaz çocuk" düşüncesini ustalıkla pekiştirmişti.

Edison yalnızca küçükken değil, sonraki yıllarında da annesinin kendisi hakkındaki düşüncesini özenle korumuş, zihninde bu resmi daha da renklendirmiştir.