Günler günleri takip ediyor. Dünün getirdiklerinin henüz farkına varmadan güneş bugünün üstüne seriyor tüm renklerini. Gün boyunca kim bilir kaç tanesi yaşanıyor, insana özgü duyguların. Mevsimler geliyor ardı ardına, her biri ayrı zevkler ve ayrı hüzünlerle, Dünya bizleri beklemeden dönüyor. Bir mutluluğun tadına varamamışken daha başka mutluluklar. Başka hüzünler çıkıyor insanın karşısına yeni umutlar filizleniyor her yaşanmış anın sonunda. Zaman beklenmedik faturalar çıkarıyor, her acıya ve mutluluğa zaman hiç durmadan yetişemediğim bir hızla ilerliyor.

İnsan bu hızlılığa yenik düşmemeli. Bir ressam olmalı hayatının binler renkle süsleyen. Her duygunun resmini çizmeli tuvaline, çizmeli ki dününü unutmasın, onu bu günlere taşıyan köprüler kurabilirsin. Bir besteci olmalı, şarkısını herkesin dinleyebildiği. Tüm insanlığa mal edebilmeli başarılarını. Duygularını paylaşmanın tadına varabilmeli yada bir şair olmalı, bir sesleniş olmalı, duygularını anlatabilmenin mutluluğunu yaşayabilen, sevginin tarifini herkese farklı yapabilmeli, her duyguyu herkeste farklı yaşayabilmeli.

Düzene ayak uydurmak yerine kendi düzenini kurmalı. Ayrıntıların farkına varmalı. Hem hüznünü, hem mutluluğunu kendi istediği gibi yaşamalı. Çünkü hayat insanın kendisine ait. Yaşadıklarından sorumlu olan yine insanın ta kendisi.

Zamana yenik düşmemeli çünkü bu hayatın, yaşanılan anların bir yenisi daha olmayacak.